Yolculuk!
Uzun bir yol var önümde. Etrafı çiçeklerle çevirili bir çok ev. Her bir çiçek bambaşka duygular taşıyor. Hangi çiçek benim duygum ve hangi duygum bir çiçek kadar güzel, düşünüyorum. İlerledikçe usul usul, bir amca görüyorum karşımda. Epey yaş almış bu amcanın yüzünde, çokça yaşanmışık saklı âdeta. Gözlerinde derin hikâyeler, teninden akan terinin
Kederle başlar bazı hikayeler. Sonu ne olur bilinmez belirsizliktir adı.. hüzünle başlar bu hikayeler, lakin mücadelesi ile galip gelir insan kaybettiklerine, belkide daha önce hiç sahip olmadıklarına..
Evet, bu benim hikayem. Üstü kapalı da olsa benim gerçeklerim saklı dibinde o kör kuyunun..
Evet anlaşılmak isterdim bende.. anlamak isterdim hüzünle dolu gözlerimden, içten içe kanayan yüreğimden anlıyormuydu kibriyle her şeye hükmeden insan oğlu!
#esmanur.
Kendi kalemimden...
Sevmenin misyonu
Hep seni sevdim,
Bir dava gibi
Hiçbir zaman davamdan vazgeçmedim
O kadar acılar, tufanlar gördüm ki
Hep direndim,
Niye biliyor musun ?
Ben gülüşünü,
Ben bakışını,
Ben gözlerini,
Ben ses tonunu,
Sevdim...
Seni gördüğüm ilk günden bu yana,
Gözlerimi yüreğimi sana açtım,
Nedense güzel şeyler de son buluyormuş
Bende güzel başlayan
Hiçbir zaman güzel kalmayan bir hatıra idi
Gittin,
Ama en derin yaralarımda
Hep parmak izlerin var
Artık,
Ben yeni çiçekler besliyorum,
Umutlarım orda saklı,
Bazı hikayeler böyle biter.
#özgün
YAZMANIN METAFİZİK BOYUTU: “NUN MASALLARI”
M.NİHAT MALKOÇ
‘Nun’ bir harf olmaktan öte bir metafor… “Nun. Kaleme ve satır satır yazdıklarına andolsun” diye başlar Kalem Suresi… ‘Nun’ olan yerde kalem ve hokka esas duruşta bekler… Kalem insanla, “nun” hokkayla eş sayılmıştır hep… ‘Nun’ çok kere hilali ve hilal kaşı çağrıştırmıştır. “Zü’n-Nûn”